اراده خداوند و رنگ عشق در شعر شهریار

خداوندا ترا شکر میگویم که مرا مسلمان آفریدی
 

خداوندا تو میگفتی که نامردان بهشتت را نمی بینند

ولی من دیده ام نامرد نامردی ز چرک و خون مردم کاخهای نقره میسازد

و امشب من – این من هیچ – این نقطه ای در دایره هستی در خلوت شبانه ام نشسته ام و ایمان دارم که جز تو هیچ نیست و تمام اراده عالم از آن توست و تو ای صاحب اراده همه عالم بگو و بخواه که حال ما شود احسن الحال

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی میکند

بلبل شوقم هوای نغمه خوانی میکند

همتم تا میرود ساز غزل گیرد بدست

طاقتم اظهار عجز و ناتوانی میکند

ما به داغ عشق بازیها نشستیم و هنوز

چشم پروین همچنان چشمک پرانی میکند

گر زمین دود هوا گردد همانا آسمان

با هیمن نخوت که دارد آسمانی میکند

سالها شد رفته دمسازم ز دست اما هنوز

در درونم زنده است و زندگانی میکند

با همه نسیان تو گویی از پی آزار من

خاطرم با خاطرات خود تبانی میکند

طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند

آنچه گردون می کند با ما نهانی میکند

شهریارا گو دل از ما مهربانان مشکنید

ورنه قاضی در قضا نا مهربانی میکند